Opis systemu barwy CIE oraz oznaczenia Offsetu typu DIN

Każdy człowiek inaczej widzi kolory, barwy. Opisy odcieni barw w ocenie wielu osób mogą się różnić między sobą. W drukarni pracownik potrzebuje dokładnej oceny barwy. W tym celu stworzone zostały różnorodne systemy oceny barw. Normą stało się że każdy producent ma wzorniki koloru lub katalogi z umieszczonymi próbkami koloru farby, posiadamy również wzorniki tzw. wachlarze barw oznaczone w kolorach Pantone i HKS. Ciekawym środkiem pomocniczym są koła barw, podzielone na 6, 12, 24 i więcej części. Wszystkie te systemy pokazują poszczególne odcienie barw i przyporządkowują im nazwy. Nie obejmują one nigdy wszystkich barw. Jak już wspomniano, postrzeganie barw zależy od stanu pobudzenia receptorów naszego oka czułych na barwę czerwoną, zieloną i niebieską. Do jednoznacznego opisania różnych barw wymagane są trzy wartości liczbowe. W takim systemie istnieje możliwość opisania, np. barwy zielonej, następująco: zielona (G) = 0 x czerwona (R) 1 x zielona (G) + + 0 x niebieska (B), albo krócej: G=0xR + 1xG + 0xB. Jeśli wykreśli się i przedstawi barwy podstawowe jako osie układu współrzędnych, to otrzyma się tak zwaną przestrzeń barw.

Najważniejsze przestrzenie barw stosowane są one w różnych dziedzinach produkcyjnych, na przykład: w przemyśle farb, przemyśle spożywczym lub w medycynie. Jako standard przyjęty został układ
kolorymetryczny CIE (skrót CIE pochodzi od nazwy „Commission Internationale de l'Eclairage").

W systemie tym stosuje się składowe trójchrornatyczne X,Y i Z jako wielkości określające barwę, zamiast składowych R, G i B. Z praktycznych względów wyprowadzono z nich
współrzędne chromatyczności x i y oraz wartość jasności Y (w tym wypadku wartość jasności Y jest miarą jasności barwnych przedmiotów). Położenie każdej barwy może zostać jednoznacznie wyznaczone trzema współrzędnymi. Barwy o tej samej jasności Y mogą być przedstawione za pomocą dwóch współrzędnych na jednej płaszczyźnie. Przekrój przestrzeni barw CIE względem danej jasności tworzy płaską powierzchnię chromatyczności CIE (w kształcie podeszwy). Barwy widmowe są barwami o największym stopniu nasycenia, które można uzyskać z poszczególnych odcieni barw (długości fal). Są one usytuowane na obrzeżach
płaskiego wykresu chromatyczności CIE. Na wykresie ciąg barw widmowych opisany jest długościami fal (w nm), które odpowiadają danej barwie. Linię prostą łączącą punkty
odpowiadające długości 380 i 780 nm nazywamy linią purpury. Współrzędne układu trójchromatycznego wszystkich barw, które powstają w wyniku addytywnego łączenia barw
widmowych, zawarte są wewnątrz powierzchni zamkniętej ciągiem barw widmowych i linią purpury.

W skali europejskiej DIN 16 539. zdefiniowane są pozycje barw farb offsetowych: cyjanowej, purpurowej i żółiej, do drukowania. trój- i czterobarwnego. Oprócz tego są w niej
również określono pozycje drugorzędowych barw: czerwonej, zielonej i niebieskiej, powstałych z subtraktywnego tworzenia barw. Na następnym płaskim wykresie chromatyczności zostały naniesione, zgodnie z nonrmą DIN 10 539, pozycje barw oraz obszar barw, możliwy do osiągnięcia w drukowaniu. Rozkład ten jest bardzo podobny dla wszystkich wartości jasności Y. Odcienie barw zawarte w sześciokącie są możliwe do odtworzenia w czterobarwnym drukowaniu farbami skali europejskiej. Barwy znajdujące się poza tym zakresem możliwe są do uzyskania tylko przez zastosowanie dodatkowych specjalnych farb o innych barwach.
Odtwarzalny obszar barw wg skali europejskiej - DIN 16539:

 Wartości współrzędnych chromatyczności i jasności dla papierów powlekanych w określonych warunkach drukowania i pomiaru barw w skali DIN 16 539:

Wartości x. y i Y są ustalane spektrofotometrycznie (za pomocą Spektofotometru ). Są one wprowadzane do ręcznego przyrządu pomiarowego, albo do centralnego stanowiska pomiarowego, połączonego
bezpośrednio z systemem regulacji nadawania farby (na przykład CPC 21 i CPC 24 w maszynie Heidelberg).